Özhan Tektabak (28) Kaçkar Dağları eteklerindeki Arhavi’nin Yolgeçen Köyü’nde inek, kedi, köpek ve tavuklarıyla birlikte yaşıyor. Yılın 4,5 ayı bulut denizlerinin üstündeki yaylada, geri kalan vakit içinderda da hayvanlarıyla birlikte köyde hayatını sürdüren Tektabak için hayvanları da hayli bedelli.
Annesinin tedavisi için İstanbul’a taşınarak liseyi burada okuyan Özhan, kentte kaldığı her an köyüne dönmenin hayalini kurdu. Ailesi isteği üzerine üniversiteye hazırlanıp fotoğraf kısmına girmek için imtihanlara hazırlanan Özhan, yetenek imtihanını geçtiği gün ailesiyle konuşmaya karar verdi. Ailesine köye dönerek hayvancılık yapmak istediğini söylemiş oldu fakat onay alamadı. Ailesi oğullarının okumasını epeyce istiyordu. Lakin o, köyüne dönmeye kararlıydı ve okul ömrünü orada bırakarak köye dönüş için adımlar atmaya başladı.
‘KÖYDEN BİR GÜN BİLE ÇIKMAYI DÜŞÜNMÜYORUM’
“5 yıllık İstanbul macerasından daha sonra köyüme dönmek bir daha nefes almak demekti. Köyde gerçek manada yaşadığımı anlıyorum” diyen Özhan, “Hâlâ elektrik olmayan yaylalarımız var ve bundan da çok mutluyum. Doğallığın en eski, en doğal haliyle birebir biçimde korunabilmesini buna bağlıyorum. Köyde yaşadığınız vakit biroldukca eseri organik biçimde yetiştirip kolundan yeme imkânımız oluyor. Kendi peynirini, kendi tereyağını yapabiliyorsun. Pencerenden baktığında sonbaharda yaprağın kolundan düştüğünü, ormanın kartpostala dönüştüğünü gorebiliyorsun. İlkbaharda ise kuşların dahi heyecanlı ve sevinçli ötüşleri, ineklerin bahar geldiğini hissederek her sabah ahırdan çıkmak için attıkları nidalarını hissedebiliyorsun. Benim için köy hayattır. Köyden bir gün bile çıkmayı düşünmüyorum” diye konuştu.
Daha evvel küçük bir ilçede yaşıyorken, İstanbul’a taşınmanın başlarda hayli farklı geldiğini söyleyen Özhan, kelamlarına şu biçimde devam etti:
“Gezecek epey yer var, farklı kültürler var ancak kent kaosu, birebir apartmandaki insanların birbirinden dahi haberdar olmamaları, korna sesleri, egzoz dumanı, kalabalık ve gürültülü olması beni zorladı. Lakin beni en hayli zorlayan şey nereye gözlerimi çevirsem beton haricinde yapı, kaldırımda ekilmiş birkaç ağaç haricinde yeşillik olmaması oldu. Gökyüzüne baktığında ise yalnızca yüksek binaların dorukları var, derin bir nefes çektiğinde kentin o ağır farklı ağır kokusu beni fazlaca bunaltıyordu. Beni şaşırtan şeylerden biri de bu kadar kalabalık toplumda her insanın birbirinden uzak olması.”
‘İNEKLERİMİ DOYURMADAN BEN KAHVALTI YAPMIYORUM’
Ailesine üniversite okumak istemediğini söyleyerek fikirlerini açıklayan Özhan Tektabak, yaşadıklarını, “Mezun olmamı ve mezuniyetten daha sonra dilediğim şeyleri yapmamı söylemiş olduler. Mezun olup köye dönmek ve yıllarını verip çabalayıp epeyce farklı bir hayat için yine çabalamak bana manalı gelmiyordu. Kesinlikle eğitim fazlaca kıymetli. O periyotta herkes bir diploma telaşındaydı. Etrafımdaki birçok kişi güya âlâ diploma memnun bir hayat sunacakmış üzere düşünüyordu. Aileme durumu deklare ettiktan daha sonra uzun uzun konuşup anlattım. Üniversiteyi kazanıp mutlaka gitmeyeceğim dediğim o periyotta işe girip çalıştım. Köye dönüp inek almak istiyordum, ailem de artık kararlarıma hürmet duyarak onaylıyordu. bu biçimdelikle de köyüme döndüm” sözleriyle anlattı.
basit bir gününün sabahları erken kalkıp kahvaltıdan evvel ineklerinin yanına gitmekle başladığını söyleyen Özhan, “Onları yedirmeden ben kahvaltı yapamıyorum. Sağımdan evvel ahırı temizliyorum, ineklere küspelerini verip sağıyorum. ondan sonrasında meskene çıkıp kahvaltı yapıyorum. Sütü makinaya çekip kaymağını ayırıyorum. ondan sonrasındasında tavuklara ve köpeklere yemeklerini verdikten daha sonra inekleri çözüp otlatmaya meraya gdolayıyorum” deyip ekledi:
“Akşam 6 üzere konuta dönüyorum. İneklerimi ahıra kapatıyor, süt sağımı yapıyorum. Akşam yemeğinden daha sonra tereyağı ve peyniri yapıp günü bitiyorum. Baharın gelişiyle işler değişiyor. 23 Nisan’da bahçe bellemeye başlıyorum. Yaylaya göç etmedilk evvel yayla dönemi boyunca tüketeceğim birkaç zerzevat ekimi için yaylaya çıkıp oradaki küçük bahçeyi ve meskeni hazırlıyoruz. Yayla göçü için inekleri süslediğim püsküller ve yöresel kıyafetlerin eksiğini kış aylarında hazırlıyoruz. Mayıs ayının 20’sinden daha sonra yayla göçü başlıyor. Yaylada ineklerim dilediği çeşit otlardan yiyor, ben de onların sütlerinden peynir ve tereyağı yapıyorum. Geçimimi bu biçimde sağlıyorum. Dönem sonu da hüzünlü bir biçimde yayladan ayrılıyorum.”
‘KÖY HAYATINI SEVMEYEN BURADA YAŞAYAMAZ’
Özhan’ın gelecek planlarında da hayvancılığa devam etmek var. hem de insanlara bu bahiste örnek olmak istediğini de vurguluyor. Özhan, “İneklerimin kalitesini yükseltmek istiyorum. Muhakkak bir sayıyı geçmeyi düşünmüyorum. Kaliteli inekler yetiştirip damızlık sığırlarımın tüm Türkiye hatta yurt dışına kadar uzanabilmesini planlıyorum. Kültür ırklarını yetiştirmek, onların et ve süt randımanlarını artırabilmek, hem de doğal üretimden de kopmadan üretim yapmak istiyorum. Bölgemizde hayvancılığın geri kazandırılması için şuurlu hayvancılık yapılmasını planlıyorum” halinde konuştu.
Köyde yaşamanın zorluklarını da anlatan Özhan Tektabak, “Öncelikle sevmek gerekiyor. Sevmeyen bir insan köyde yaşayamaz zira köy ömrü zordur. Yaz, kış, soğuk, sıcak her şartta çalışmak gerekiyor. İş gücü daima gerekli ve her mevsimde yapacak iş kesinlikle bulunuyor. Lakin köyü seven birinin en başta tabiata âşık olması, köy ömrünü benimseyerek toprağa hürmet duyması, toprağa nasıl bakması gerektiğini bilmesi gerekiyor. İstek, heves ve en kıymetlisi sevgi gerek. Köy ömrünü sevmeyen bir kişi asla köyde uzun mühlet duramaz. Köy hayatını seven kişi de benim üzere kentte duramaz” yorumunu yaptı.
‘YAYLA GÖÇÜ 2 GÜN SÜRÜYOR’
Yaylaya çıkışların eskisi kadar şenlikli olmadığının da altını çizen Özhan Öztabak, “Maalesef köyde pek genç nüfus kalmadı. Hayvancılık yapan beşerler azaldı. Eskiden daha fazla şenlikler olur, kalabalık göçler yaşanırdı. Dinlenmek için mola verilen yerlerde horonlar oynanır, türküler söylenirdi. Şu an ise birkaç aile bizim üzere yaylaya göç ettiği için kimi vakit yalnızca göç esnasında. denk gelebiliyoruz. Kimi yürüyerek, hevesle inekleriyle gidiyor kimi de kamyonlara yükleyip hayvanları çıkartıyor. Ben yayla göçünü fazlaca seviyorum. Göç bana öbür bir heyecan, tat veriyor” deyip göçle ilgili şu ayrıntıları de paylaştı:
“Yaylam, köyümden 41 kilometre uzaklıkta olduğu için göç etmek için bir gece konaklamam gerekiyor. Yani benim göç etmem iki gün sürüyor. Göç edeceğim gün gece saat 02.00’de kalkıp hayvanları yemleyip sağıyoruz. Sularını verip, biz de giyinip kuşanıp saat 03.00 üzere yola çıkıyoruz. 9 köy geçtikten daha sonra en üst köyde konaklıyoruz. Orada dilersek 10-15 gün kadar kalıyor yahut sonraki gün direkt yaylaya göç ediyoruz. Yaylaya vardığımda hissettiklerimi tanım edemem, yaşamak gerek.”
Annesinin tedavisi için İstanbul’a taşınarak liseyi burada okuyan Özhan, kentte kaldığı her an köyüne dönmenin hayalini kurdu. Ailesi isteği üzerine üniversiteye hazırlanıp fotoğraf kısmına girmek için imtihanlara hazırlanan Özhan, yetenek imtihanını geçtiği gün ailesiyle konuşmaya karar verdi. Ailesine köye dönerek hayvancılık yapmak istediğini söylemiş oldu fakat onay alamadı. Ailesi oğullarının okumasını epeyce istiyordu. Lakin o, köyüne dönmeye kararlıydı ve okul ömrünü orada bırakarak köye dönüş için adımlar atmaya başladı.
‘KÖYDEN BİR GÜN BİLE ÇIKMAYI DÜŞÜNMÜYORUM’
“5 yıllık İstanbul macerasından daha sonra köyüme dönmek bir daha nefes almak demekti. Köyde gerçek manada yaşadığımı anlıyorum” diyen Özhan, “Hâlâ elektrik olmayan yaylalarımız var ve bundan da çok mutluyum. Doğallığın en eski, en doğal haliyle birebir biçimde korunabilmesini buna bağlıyorum. Köyde yaşadığınız vakit biroldukca eseri organik biçimde yetiştirip kolundan yeme imkânımız oluyor. Kendi peynirini, kendi tereyağını yapabiliyorsun. Pencerenden baktığında sonbaharda yaprağın kolundan düştüğünü, ormanın kartpostala dönüştüğünü gorebiliyorsun. İlkbaharda ise kuşların dahi heyecanlı ve sevinçli ötüşleri, ineklerin bahar geldiğini hissederek her sabah ahırdan çıkmak için attıkları nidalarını hissedebiliyorsun. Benim için köy hayattır. Köyden bir gün bile çıkmayı düşünmüyorum” diye konuştu.
Daha evvel küçük bir ilçede yaşıyorken, İstanbul’a taşınmanın başlarda hayli farklı geldiğini söyleyen Özhan, kelamlarına şu biçimde devam etti:
“Gezecek epey yer var, farklı kültürler var ancak kent kaosu, birebir apartmandaki insanların birbirinden dahi haberdar olmamaları, korna sesleri, egzoz dumanı, kalabalık ve gürültülü olması beni zorladı. Lakin beni en hayli zorlayan şey nereye gözlerimi çevirsem beton haricinde yapı, kaldırımda ekilmiş birkaç ağaç haricinde yeşillik olmaması oldu. Gökyüzüne baktığında ise yalnızca yüksek binaların dorukları var, derin bir nefes çektiğinde kentin o ağır farklı ağır kokusu beni fazlaca bunaltıyordu. Beni şaşırtan şeylerden biri de bu kadar kalabalık toplumda her insanın birbirinden uzak olması.”
‘İNEKLERİMİ DOYURMADAN BEN KAHVALTI YAPMIYORUM’
Ailesine üniversite okumak istemediğini söyleyerek fikirlerini açıklayan Özhan Tektabak, yaşadıklarını, “Mezun olmamı ve mezuniyetten daha sonra dilediğim şeyleri yapmamı söylemiş olduler. Mezun olup köye dönmek ve yıllarını verip çabalayıp epeyce farklı bir hayat için yine çabalamak bana manalı gelmiyordu. Kesinlikle eğitim fazlaca kıymetli. O periyotta herkes bir diploma telaşındaydı. Etrafımdaki birçok kişi güya âlâ diploma memnun bir hayat sunacakmış üzere düşünüyordu. Aileme durumu deklare ettiktan daha sonra uzun uzun konuşup anlattım. Üniversiteyi kazanıp mutlaka gitmeyeceğim dediğim o periyotta işe girip çalıştım. Köye dönüp inek almak istiyordum, ailem de artık kararlarıma hürmet duyarak onaylıyordu. bu biçimdelikle de köyüme döndüm” sözleriyle anlattı.
basit bir gününün sabahları erken kalkıp kahvaltıdan evvel ineklerinin yanına gitmekle başladığını söyleyen Özhan, “Onları yedirmeden ben kahvaltı yapamıyorum. Sağımdan evvel ahırı temizliyorum, ineklere küspelerini verip sağıyorum. ondan sonrasında meskene çıkıp kahvaltı yapıyorum. Sütü makinaya çekip kaymağını ayırıyorum. ondan sonrasındasında tavuklara ve köpeklere yemeklerini verdikten daha sonra inekleri çözüp otlatmaya meraya gdolayıyorum” deyip ekledi:
“Akşam 6 üzere konuta dönüyorum. İneklerimi ahıra kapatıyor, süt sağımı yapıyorum. Akşam yemeğinden daha sonra tereyağı ve peyniri yapıp günü bitiyorum. Baharın gelişiyle işler değişiyor. 23 Nisan’da bahçe bellemeye başlıyorum. Yaylaya göç etmedilk evvel yayla dönemi boyunca tüketeceğim birkaç zerzevat ekimi için yaylaya çıkıp oradaki küçük bahçeyi ve meskeni hazırlıyoruz. Yayla göçü için inekleri süslediğim püsküller ve yöresel kıyafetlerin eksiğini kış aylarında hazırlıyoruz. Mayıs ayının 20’sinden daha sonra yayla göçü başlıyor. Yaylada ineklerim dilediği çeşit otlardan yiyor, ben de onların sütlerinden peynir ve tereyağı yapıyorum. Geçimimi bu biçimde sağlıyorum. Dönem sonu da hüzünlü bir biçimde yayladan ayrılıyorum.”
‘KÖY HAYATINI SEVMEYEN BURADA YAŞAYAMAZ’
Özhan’ın gelecek planlarında da hayvancılığa devam etmek var. hem de insanlara bu bahiste örnek olmak istediğini de vurguluyor. Özhan, “İneklerimin kalitesini yükseltmek istiyorum. Muhakkak bir sayıyı geçmeyi düşünmüyorum. Kaliteli inekler yetiştirip damızlık sığırlarımın tüm Türkiye hatta yurt dışına kadar uzanabilmesini planlıyorum. Kültür ırklarını yetiştirmek, onların et ve süt randımanlarını artırabilmek, hem de doğal üretimden de kopmadan üretim yapmak istiyorum. Bölgemizde hayvancılığın geri kazandırılması için şuurlu hayvancılık yapılmasını planlıyorum” halinde konuştu.
Köyde yaşamanın zorluklarını da anlatan Özhan Tektabak, “Öncelikle sevmek gerekiyor. Sevmeyen bir insan köyde yaşayamaz zira köy ömrü zordur. Yaz, kış, soğuk, sıcak her şartta çalışmak gerekiyor. İş gücü daima gerekli ve her mevsimde yapacak iş kesinlikle bulunuyor. Lakin köyü seven birinin en başta tabiata âşık olması, köy ömrünü benimseyerek toprağa hürmet duyması, toprağa nasıl bakması gerektiğini bilmesi gerekiyor. İstek, heves ve en kıymetlisi sevgi gerek. Köy ömrünü sevmeyen bir kişi asla köyde uzun mühlet duramaz. Köy hayatını seven kişi de benim üzere kentte duramaz” yorumunu yaptı.
‘YAYLA GÖÇÜ 2 GÜN SÜRÜYOR’
Yaylaya çıkışların eskisi kadar şenlikli olmadığının da altını çizen Özhan Öztabak, “Maalesef köyde pek genç nüfus kalmadı. Hayvancılık yapan beşerler azaldı. Eskiden daha fazla şenlikler olur, kalabalık göçler yaşanırdı. Dinlenmek için mola verilen yerlerde horonlar oynanır, türküler söylenirdi. Şu an ise birkaç aile bizim üzere yaylaya göç ettiği için kimi vakit yalnızca göç esnasında. denk gelebiliyoruz. Kimi yürüyerek, hevesle inekleriyle gidiyor kimi de kamyonlara yükleyip hayvanları çıkartıyor. Ben yayla göçünü fazlaca seviyorum. Göç bana öbür bir heyecan, tat veriyor” deyip göçle ilgili şu ayrıntıları de paylaştı:
“Yaylam, köyümden 41 kilometre uzaklıkta olduğu için göç etmek için bir gece konaklamam gerekiyor. Yani benim göç etmem iki gün sürüyor. Göç edeceğim gün gece saat 02.00’de kalkıp hayvanları yemleyip sağıyoruz. Sularını verip, biz de giyinip kuşanıp saat 03.00 üzere yola çıkıyoruz. 9 köy geçtikten daha sonra en üst köyde konaklıyoruz. Orada dilersek 10-15 gün kadar kalıyor yahut sonraki gün direkt yaylaya göç ediyoruz. Yaylaya vardığımda hissettiklerimi tanım edemem, yaşamak gerek.”