‘Old Enough’ isimli televizyon programı yayınlandığı Japonya’da büyük tartışma yarattı. Yoriko Tsutsui tarafınca 1977 yılında yazılan ve Miki isimli bir çocuğun maceralarının anlatıldığı hikaye kitabı, programın esin kaynağı oldu. Programın geçmişi ise 30 yıl öncesine dayanıyor. Bu sene Japonya’da gösterilen kısımlardaki kimi ebeveynler, geçmişteki çocuk katılımcılardı. Bu formatın şimdilerde İngiltere’de de emsal bir versiyonu yapılıyor.
Farklı yaş kümelerindeki çocuklara, yaşlarına uygun sorumluklar vermenin kıymeti uzmanlar tarafınca önerilen bir durum. Fakat olması gerekenden daha büyük sorumluklar verirsek ne olur? 30 yıldır Japon televizyonlarında yayınlanan ‘Old Enough’ isimli programda, çocuklar başrolde yer alıyor. Yaşları 2 ila 6 içinde değişen 20 çocuk, farklı nazaranvleri yerine getirmeye çalışıyor. Öyle ki daha yeni yürümeye başlamış çocuklar bile kendilerine verilen vazifeleri yerine getirmeye çalışıyor. Bu çocuklar tek başlarına markete gidip alışveriş yapıyor, annelerinin siparişlerini alıp otobüsle meskene dönüyor ya da babalarına öğlen yemeği gdolayıyor. Süratle akan bir trafikte tek başlarına karşıdan karşıya geçiyor ve istenenleri yerine getiriyorlar.
senelerdır yayınlanan ve Japonya’da büyük bir izleyici kitlesi olan yarış, Amerika ve Avrupa’da tenkit konusu oldu. Birinci kısımda, çabucak hemen bebek bezi kullanan yaklaşık 3 yaştaki küçük bir çocuk 20 dakikalık yürüme aralığındaki bir markete gidip annesinin istediği 3 malzemeyi alıyor. Çocuk, elindeki sarı bayrakla ağır trafikte yol istiyor, karşıdan karşıya geçip markete gidiyor. Annesinin istediği 2 eseri bulup parasını veriyor ve meskene dönüş için yola çıktığında 3’üncü malzemeyi unuttuğunu hatırlayıp markete dönüyor. Annesinin tüm istediklerini alıp meskenine gidiyor.
İZLENME ORANI ÇOK YÜKSEK
Programın Singapur versiyonunda ise 5 yaşındaki öteki bir çocuk tek başına trene binip yaklaşık 35 dakika süren bir seyahat yapıyor. Anonsları takip ederek ineceği durağı buluyor ve bakılırsavini gerçekleştiriyor. Program çekimi sırasında çocuklara görünmeden onların güvenliklerini sağlayan şahıslar bulunuyor. Lakin bunu yapay güvenlik algısı olarak yorumlayanlar var. Çocukların güvenliği konusunda telaşlarını lisana getiren izleyicilerden biri, “Yapım takımının küçük çocuğa ne kadar yardım ettiği muhakkak değil. kimi vakit yorum yapan kişi, çocuğun aksiyonlarıyla alay ediyor üzere görünüyor” yorumunda bulundu. Bu program, Japonya’da her yıl 2 kez 3’er saatlik özel kısımlar biçiminde yayınlanıyor. O denli bir fenomen haline gelmiş durumdaki yüzde 25 üzere inanılmaz bir izlenme oranına sahip.
JAPONYA’DA 6 YAŞINDAN İTİBAREN BAŞLIYOR
İzleyicilerden kimileri da Japonya’da bu biçimdesine bir sorumluluğun fazla olmadığını düşünüyor. İlkokul çağındaki çocukların burada rastgele bir yetişkin nezareti olmaksızın okula yürüdüğünü yahut kendi başlarına ya da küçük kümeler halinde toplu taşıma araçlarına bindiklerini görmek olağandışı bir durum değil. Bunun sebebi de ailelerin epey küçük yaşlardan itibaren çocuklara bağımsızlık ve sorumluluk hissini vermeleri olarak bedellendiriliyor. Çocuklar 6 yaşından itibaren kendi okullarını temizlemeye başlıyor, sınıf arkadaşlarına sırayla öğlen yemeği servisi yapıyor, sınıflarına ağır kaplar ve mutfak eşyaları taşıyor. Daha o yaşlarda okula gidip gelirken ağır çantalar taşıyıp, trafiğin ağır olduğu yerlerde yanlarında ebeveynleri olmadan geçebiliyorlar.
Avustralyalı pedagog Liz Westrupp da 2 yaşındaki bir çocuğun markete yollanmasını epeyce uç bir örnek olarak pahalandırıyor:
“O yaşlarındaki bir çocuğun bir şey aykırı gittiği bir durumda gerçek rotayı tespit edecek zihinsel hünerlere sahip olması muhakkak imkânsız.”
Uzmanlardan kimileri ise bu şekil getir – götür işleri dikkatli bir biçimde yapıldığında çocuğun birinci derslerinden biri olduğunu lisana getiriyor. Çocukların ilkokul çağında tek başlarına markete ya da okula yürüyerek gitmelerinin, onlar için pek gururlandırıcı bir şey olduğunu söyleyen uzmanlar, “Çocuklar daha yetenekli hale geldikçe, vazifeler de o ölçüde zorlaştırılabilir. Ebeveynler, verecekleri vazifeleri çocuğun marifet ve boyutuna göre eşleştirir ve her yeni ödev, çocuğun artan yetkinliğini onaylar ve onu motive eder” diyor.
Çocuklara hangi yaşlarda, nasıl sorumluluklar verilmesi gerektiğini açıklayan Psikolog, çocuk ve ergen terapisti Nurdan Büyükak, her çocuğun ve ailenin buna hazır, istekli olma vaktinin değişkenlik gösterdiğini belirterek şunları söylemiş oldu:
“6 aylıkken bebekler katı besine geçtiklerinde kendi kendilerine yemeye hazırlar. Bu da birinci aldıkları sorumluluktur. Bir çocuk 1 yaşında kendi oyuncaklarını toplayabileceği üzere bu 3 yaşında da olabilir. Genel olarak çocuklar 2-3 yaşından itibaren sorumluluk almaya hazırdırlar. İşe kendi oyuncaklarını toplayarak başlayabilirler. daha sonrasında giyinmek, kendi eşyalarını toplamak, kirliye atmak, çamaşır makinesini boşaltmak, masaya tabak getirmek üzere günlük işlere dahil olabilirler.”
‘BU YAŞTAKİ BİR ÇOCUK İÇİN RUHSAL ŞİDDETTİR’
Büyükak, yayınlanan program için, “Bu kadar erken yaşta bu kadar fazla sorumluluğun uygun olmadığını düşünüyorum. Hiç sorumluluk almayan bir çocuk nasıl ki bir sürü marifetten mahrum olarak büyüyecekse, fazla sorumluluk alan çocuklar da birebir oranda ziyan nazaranrek büyür. Programın bir kısmında çocuk vazifesi yapmak istemiyor, ağlıyor ve annesi olmadan gitmek istemediğini söylüyor. Anne ise önemli bir tonda bunu yapması gerektiğini, ona gereksinimi olduğunu söylüyor. Çocuğu ikna ediyor. 3 yaşındaki küçük kız konutundan pek uzakta bir yere alışverişe gidiyor. Bu yaşlarındaki bir çocuk için bu ruhsal şiddettir” yorumunda bulundu.
Programdaki çocuklar bu nazaranvleri yaparken aslında yalnız değiller. etrafında onların her yaptığını kayda alan 5-6 kameraman var. Bunun da aslında izleyiciyi yanıltan bir durum olduğu tabir eden Psikolog Nurdan Büyükak, izleyenlerin ‘benim çocuğumda bunu yapabilir’ deyip tek başına çocuklarını gönderebileceklerini ve bunun da son derece tehlikeli bir durum olduğunun altını çizdi.
‘7-8 YAŞINDA HÂLÂ KENDİ YEMEĞİNİ YİYEMEYEN ÇOCUK VAR’
Büyükak, sorumluluk vermeyle ilgili Türk aile yapısının yarattığı bir sorun olup olmadığıyla ilgili de, “Bir genellemek yapmak, tüm aileler bu biçimde demek fazlaca uygun değil. Lakin çoğunluğa baktığımda çocuğuna epey az sorumluluk veren bir aile yapısı gözlemliyorum. O denli ki çocuklar 7-8 yaşlarında hâlâ kendi yemeklerini yiyemiyorlar. Tuvaletlerini yapıp, paklığını beceremiyorlar. Bunlar artık o yaşlarda fazlacatan edinilmesi gereken alışkanlıklar” diye konuştu.
Programdaki aileler ve çocuklarını yetiştirme şeklinden yola çıkarak, “hiç bir ebeveyn çocuğunu bu türlü yetiştirmemeli diyebiliriz” diyen Büyükak, “Kültürel farklar olağan olarak var lakin çocuk gelişimi her yerdeki çocuk için tıpkı biçimde işliyor. 3 yaşındaki bir çocuk sahip olduğu zihinsel ve fizikî marifetlerle kendini muhtemel kötülüklerden koruyamaz” kelamlarıyla tüm dünyada tenkit konusu olan program hakkında kanılarını lisana getirdi.
Farklı yaş kümelerindeki çocuklara, yaşlarına uygun sorumluklar vermenin kıymeti uzmanlar tarafınca önerilen bir durum. Fakat olması gerekenden daha büyük sorumluklar verirsek ne olur? 30 yıldır Japon televizyonlarında yayınlanan ‘Old Enough’ isimli programda, çocuklar başrolde yer alıyor. Yaşları 2 ila 6 içinde değişen 20 çocuk, farklı nazaranvleri yerine getirmeye çalışıyor. Öyle ki daha yeni yürümeye başlamış çocuklar bile kendilerine verilen vazifeleri yerine getirmeye çalışıyor. Bu çocuklar tek başlarına markete gidip alışveriş yapıyor, annelerinin siparişlerini alıp otobüsle meskene dönüyor ya da babalarına öğlen yemeği gdolayıyor. Süratle akan bir trafikte tek başlarına karşıdan karşıya geçiyor ve istenenleri yerine getiriyorlar.
senelerdır yayınlanan ve Japonya’da büyük bir izleyici kitlesi olan yarış, Amerika ve Avrupa’da tenkit konusu oldu. Birinci kısımda, çabucak hemen bebek bezi kullanan yaklaşık 3 yaştaki küçük bir çocuk 20 dakikalık yürüme aralığındaki bir markete gidip annesinin istediği 3 malzemeyi alıyor. Çocuk, elindeki sarı bayrakla ağır trafikte yol istiyor, karşıdan karşıya geçip markete gidiyor. Annesinin istediği 2 eseri bulup parasını veriyor ve meskene dönüş için yola çıktığında 3’üncü malzemeyi unuttuğunu hatırlayıp markete dönüyor. Annesinin tüm istediklerini alıp meskenine gidiyor.
İZLENME ORANI ÇOK YÜKSEK
Programın Singapur versiyonunda ise 5 yaşındaki öteki bir çocuk tek başına trene binip yaklaşık 35 dakika süren bir seyahat yapıyor. Anonsları takip ederek ineceği durağı buluyor ve bakılırsavini gerçekleştiriyor. Program çekimi sırasında çocuklara görünmeden onların güvenliklerini sağlayan şahıslar bulunuyor. Lakin bunu yapay güvenlik algısı olarak yorumlayanlar var. Çocukların güvenliği konusunda telaşlarını lisana getiren izleyicilerden biri, “Yapım takımının küçük çocuğa ne kadar yardım ettiği muhakkak değil. kimi vakit yorum yapan kişi, çocuğun aksiyonlarıyla alay ediyor üzere görünüyor” yorumunda bulundu. Bu program, Japonya’da her yıl 2 kez 3’er saatlik özel kısımlar biçiminde yayınlanıyor. O denli bir fenomen haline gelmiş durumdaki yüzde 25 üzere inanılmaz bir izlenme oranına sahip.
JAPONYA’DA 6 YAŞINDAN İTİBAREN BAŞLIYOR
İzleyicilerden kimileri da Japonya’da bu biçimdesine bir sorumluluğun fazla olmadığını düşünüyor. İlkokul çağındaki çocukların burada rastgele bir yetişkin nezareti olmaksızın okula yürüdüğünü yahut kendi başlarına ya da küçük kümeler halinde toplu taşıma araçlarına bindiklerini görmek olağandışı bir durum değil. Bunun sebebi de ailelerin epey küçük yaşlardan itibaren çocuklara bağımsızlık ve sorumluluk hissini vermeleri olarak bedellendiriliyor. Çocuklar 6 yaşından itibaren kendi okullarını temizlemeye başlıyor, sınıf arkadaşlarına sırayla öğlen yemeği servisi yapıyor, sınıflarına ağır kaplar ve mutfak eşyaları taşıyor. Daha o yaşlarda okula gidip gelirken ağır çantalar taşıyıp, trafiğin ağır olduğu yerlerde yanlarında ebeveynleri olmadan geçebiliyorlar.
Avustralyalı pedagog Liz Westrupp da 2 yaşındaki bir çocuğun markete yollanmasını epeyce uç bir örnek olarak pahalandırıyor:
“O yaşlarındaki bir çocuğun bir şey aykırı gittiği bir durumda gerçek rotayı tespit edecek zihinsel hünerlere sahip olması muhakkak imkânsız.”
Uzmanlardan kimileri ise bu şekil getir – götür işleri dikkatli bir biçimde yapıldığında çocuğun birinci derslerinden biri olduğunu lisana getiriyor. Çocukların ilkokul çağında tek başlarına markete ya da okula yürüyerek gitmelerinin, onlar için pek gururlandırıcı bir şey olduğunu söyleyen uzmanlar, “Çocuklar daha yetenekli hale geldikçe, vazifeler de o ölçüde zorlaştırılabilir. Ebeveynler, verecekleri vazifeleri çocuğun marifet ve boyutuna göre eşleştirir ve her yeni ödev, çocuğun artan yetkinliğini onaylar ve onu motive eder” diyor.
Çocuklara hangi yaşlarda, nasıl sorumluluklar verilmesi gerektiğini açıklayan Psikolog, çocuk ve ergen terapisti Nurdan Büyükak, her çocuğun ve ailenin buna hazır, istekli olma vaktinin değişkenlik gösterdiğini belirterek şunları söylemiş oldu:
“6 aylıkken bebekler katı besine geçtiklerinde kendi kendilerine yemeye hazırlar. Bu da birinci aldıkları sorumluluktur. Bir çocuk 1 yaşında kendi oyuncaklarını toplayabileceği üzere bu 3 yaşında da olabilir. Genel olarak çocuklar 2-3 yaşından itibaren sorumluluk almaya hazırdırlar. İşe kendi oyuncaklarını toplayarak başlayabilirler. daha sonrasında giyinmek, kendi eşyalarını toplamak, kirliye atmak, çamaşır makinesini boşaltmak, masaya tabak getirmek üzere günlük işlere dahil olabilirler.”
‘BU YAŞTAKİ BİR ÇOCUK İÇİN RUHSAL ŞİDDETTİR’
Büyükak, yayınlanan program için, “Bu kadar erken yaşta bu kadar fazla sorumluluğun uygun olmadığını düşünüyorum. Hiç sorumluluk almayan bir çocuk nasıl ki bir sürü marifetten mahrum olarak büyüyecekse, fazla sorumluluk alan çocuklar da birebir oranda ziyan nazaranrek büyür. Programın bir kısmında çocuk vazifesi yapmak istemiyor, ağlıyor ve annesi olmadan gitmek istemediğini söylüyor. Anne ise önemli bir tonda bunu yapması gerektiğini, ona gereksinimi olduğunu söylüyor. Çocuğu ikna ediyor. 3 yaşındaki küçük kız konutundan pek uzakta bir yere alışverişe gidiyor. Bu yaşlarındaki bir çocuk için bu ruhsal şiddettir” yorumunda bulundu.
Programdaki çocuklar bu nazaranvleri yaparken aslında yalnız değiller. etrafında onların her yaptığını kayda alan 5-6 kameraman var. Bunun da aslında izleyiciyi yanıltan bir durum olduğu tabir eden Psikolog Nurdan Büyükak, izleyenlerin ‘benim çocuğumda bunu yapabilir’ deyip tek başına çocuklarını gönderebileceklerini ve bunun da son derece tehlikeli bir durum olduğunun altını çizdi.
‘7-8 YAŞINDA HÂLÂ KENDİ YEMEĞİNİ YİYEMEYEN ÇOCUK VAR’
Büyükak, sorumluluk vermeyle ilgili Türk aile yapısının yarattığı bir sorun olup olmadığıyla ilgili de, “Bir genellemek yapmak, tüm aileler bu biçimde demek fazlaca uygun değil. Lakin çoğunluğa baktığımda çocuğuna epey az sorumluluk veren bir aile yapısı gözlemliyorum. O denli ki çocuklar 7-8 yaşlarında hâlâ kendi yemeklerini yiyemiyorlar. Tuvaletlerini yapıp, paklığını beceremiyorlar. Bunlar artık o yaşlarda fazlacatan edinilmesi gereken alışkanlıklar” diye konuştu.
Programdaki aileler ve çocuklarını yetiştirme şeklinden yola çıkarak, “hiç bir ebeveyn çocuğunu bu türlü yetiştirmemeli diyebiliriz” diyen Büyükak, “Kültürel farklar olağan olarak var lakin çocuk gelişimi her yerdeki çocuk için tıpkı biçimde işliyor. 3 yaşındaki bir çocuk sahip olduğu zihinsel ve fizikî marifetlerle kendini muhtemel kötülüklerden koruyamaz” kelamlarıyla tüm dünyada tenkit konusu olan program hakkında kanılarını lisana getirdi.