Libero
New member
- Katılım
- 30 May 2021
- Mesajlar
- 568
Milliyet gazetesi muharriri Melih Aşık, spor müellifi Ahmet Çakır’ın, yenilediği Metin Oktay kitabını köşesine taşıdı.
Kitap için “Efsane hükümdarı gelecek kuşaklara tanıtacak hayli bedelli bir eser meydana getirdi” diye yazan Aşık devamında şu satırları kaleme aldı:
Kitapta Metin’i anlatan ve tanıtan onlarca anı, yüzlerce satır var. Biri şu biçimde:
“Futbolun şiirini, sevginin kitabını yazdı.”
Metin, zihinlere kazınan goller yanında kalplere kazınan sevginin de kahramanıydı.
Her türlü özveriyi de ortasında barındıran bir sevgi.
Çakır’ın kitabında Ali Kırca’nın 2000 yılında kaleme aldığı bir yazı var.
Okurken içimizi cız ettiren bir yazı.
Bakın Ali Kırca “Futbol Hayattır” isimli kitapta ne anlatıyor:
…
1988 Mayıs sonlarıydı.
Galatasaray şampiyon olmuş ancak daha kıymetlisi Tanju Çolak hem Avrupa gol krallığına ulaşmış tıpkı vakitte Metin Oktay’ın 35 yıllık rekorunu kırmıştı.
Program için farklı ne yapabileceğimi düşünürken çocukluğumdaki bir fotoğraf gözümün önüne geldi.
Metin Oktay’a krallığının mükafatı olarak verilen gerçek bir tacın, galiba altın kaplama özel işlemeli bir “taç”ın fotoğrafı.
Çabucak Metin Oktay’ı aradım.
O “taç”ı pazar akşamı canlı yayında eski kral olarak yeni hükümdara devredip devretmeyeceğini sordum.
Açıkçası bunu Metin Oktay’dan istedim.
Telefonda birkaç saniye süren sessizlikten daha sonra “Peki” dedi. Ve o inanılmaz inceliği ve beyefendiliğiyle ekledi:
“Siz nasıl uygun görürseniz…”
…
Pazar akşamı evvel Tanju geldi stüdyoya. Koşa koşa… daha sonra da Metin Oktay. Biraz dingin biraz da kırgındı.
Yanında getirdiği tacı Tanju’nun başına yerleştirdi. Kırgındı. Lakin inceliği bir daha elden bırakmadı. Hepimizin elini sıkarak teşekkür etti. Gitti. Onu tekrar hiç görmedim. Birkaç yıl daha sonra da ebediyete gitti.
hayatımın en büyük yanlışlarından birini yaptığımı daha o birinci telefon görüşmesinde fark etmiştim fakat geriye de dönememiştim.
halbuki o taç sırf Metin Oktay’a aitti. Ne benim o tacı diğerine devretmeye hakkım vardı ne de Tanju’nun o tacı alıp başına koymaya.
***
daha sonra ne mi olmuş? Ali Kırca Tanju’ya davet yaparak o tacı getirip ailesine yahut Galatasaray müzesine teslim etmesini istemiş. Tanju’dan o gün bugün ses çıkmamış.
Metin Oktay o denli bir adamdı. Koca bir futbol hayatının en kıymetli anısını da isteseniz sizi kırmamak için getirir, bu biçimde teslim ederdi.
Tanju’ya gelince… Çağrıyı bir dahaleyelim: Tanju Beyefendi kardeşim, o size ilişkin olmayan ve ezkaza verilen tacı getirip Metin’in ailesine ya da Galatasaray müzesine teslim ediniz. Bu gölgeyi daha fazla üzerinizde taşımayınız.
Kitap için “Efsane hükümdarı gelecek kuşaklara tanıtacak hayli bedelli bir eser meydana getirdi” diye yazan Aşık devamında şu satırları kaleme aldı:
Kitapta Metin’i anlatan ve tanıtan onlarca anı, yüzlerce satır var. Biri şu biçimde:
“Futbolun şiirini, sevginin kitabını yazdı.”
Metin, zihinlere kazınan goller yanında kalplere kazınan sevginin de kahramanıydı.
Her türlü özveriyi de ortasında barındıran bir sevgi.
Çakır’ın kitabında Ali Kırca’nın 2000 yılında kaleme aldığı bir yazı var.
Okurken içimizi cız ettiren bir yazı.
Bakın Ali Kırca “Futbol Hayattır” isimli kitapta ne anlatıyor:
…
1988 Mayıs sonlarıydı.
Galatasaray şampiyon olmuş ancak daha kıymetlisi Tanju Çolak hem Avrupa gol krallığına ulaşmış tıpkı vakitte Metin Oktay’ın 35 yıllık rekorunu kırmıştı.
Program için farklı ne yapabileceğimi düşünürken çocukluğumdaki bir fotoğraf gözümün önüne geldi.
Metin Oktay’a krallığının mükafatı olarak verilen gerçek bir tacın, galiba altın kaplama özel işlemeli bir “taç”ın fotoğrafı.
Çabucak Metin Oktay’ı aradım.
O “taç”ı pazar akşamı canlı yayında eski kral olarak yeni hükümdara devredip devretmeyeceğini sordum.
Açıkçası bunu Metin Oktay’dan istedim.
Telefonda birkaç saniye süren sessizlikten daha sonra “Peki” dedi. Ve o inanılmaz inceliği ve beyefendiliğiyle ekledi:
“Siz nasıl uygun görürseniz…”
…
Pazar akşamı evvel Tanju geldi stüdyoya. Koşa koşa… daha sonra da Metin Oktay. Biraz dingin biraz da kırgındı.
Yanında getirdiği tacı Tanju’nun başına yerleştirdi. Kırgındı. Lakin inceliği bir daha elden bırakmadı. Hepimizin elini sıkarak teşekkür etti. Gitti. Onu tekrar hiç görmedim. Birkaç yıl daha sonra da ebediyete gitti.
hayatımın en büyük yanlışlarından birini yaptığımı daha o birinci telefon görüşmesinde fark etmiştim fakat geriye de dönememiştim.
halbuki o taç sırf Metin Oktay’a aitti. Ne benim o tacı diğerine devretmeye hakkım vardı ne de Tanju’nun o tacı alıp başına koymaya.
***
daha sonra ne mi olmuş? Ali Kırca Tanju’ya davet yaparak o tacı getirip ailesine yahut Galatasaray müzesine teslim etmesini istemiş. Tanju’dan o gün bugün ses çıkmamış.
Metin Oktay o denli bir adamdı. Koca bir futbol hayatının en kıymetli anısını da isteseniz sizi kırmamak için getirir, bu biçimde teslim ederdi.
Tanju’ya gelince… Çağrıyı bir dahaleyelim: Tanju Beyefendi kardeşim, o size ilişkin olmayan ve ezkaza verilen tacı getirip Metin’in ailesine ya da Galatasaray müzesine teslim ediniz. Bu gölgeyi daha fazla üzerinizde taşımayınız.