Sema Mihaliç, 1999 yılında Eskişehir’in Tepebaşı ilçesinin Eğriöz Köyü’nde dünyaya geldi. Bir ablası ve bir ağabeyi olan Sema’nın anne ve babası çiftçilik yapıyordu. İlkokul ve ortaokulu kent merkezinde okuyan Sema ise lisede turizm otelcilik kısmını bitirdi. O senelerda düğün ve tertip işlerinde çalışarak harçlığını çıkarttı. Ailesi kızlarının köyde kalıp köy işleriyle ilgilenmesini istemiyordu. O devirde Sema’nın da hayvancılık yapma üzere bir fikri yoktu. Meslek ömrüne istikamet vermeye çalışıyordu. bir süre otel ve acentelerde çalıştıktan daha sonra Tepebaşı Belediyesi’nde işe başladı. Etraf müdafaa ünitesinde kağıt atıkları dönüştürüyorlardı. Sema, yaklaşık olarak 9 ay burada durduktan daha sonra kentte çalışamayacağına karar verdi. Artık mesleğine tarım ve hayvancılık yaparak köyünde devam edecek, hem kendi işini yapacak birebir vakitte kendinden daha sonra gelen jenerasyonlara elinden geldiğince yol gösterecekti.
“Köyde hiç arkadaşım yoktu, çocukluğumu yalnız geçirdim. Birkaç tane erkek çocuğu vardı fakat onlar da çoklukla beni ortalarına almazlardı. Ben de çocukluğumu yavru kangallarımız, inek ve koyunlarımızla geçirdim. En yeterli arkadaşım onlar oldu. Hayvanlardan hiç bir biçimde kötülük gelmez. Modunuzu asla düşürmezler. Verdiğiniz sevgi, ilgi ve emeğin karşılığını fazla fazla alırsınız. Bu durum beni her geçen gün onlara daha fazla bağladı. Büyüdükçe de bu fikir şöyleki evrildi: ‘Kadınlara iş ömründe ekseriyetle cam tavan uygulanıyor, mobbing’e maruz kalıyorlar. Daima makyajlı olmak, saçlarını yapmak ve hoş giyinmek zorundalar zira beklenti bu tarafta. Lakin hayvanlar asla sizden bu biçimde bir şey beklemiyor. Ayrıyeten ‘Sen bayansın, bize bakamazsın’ da demiyorlar. Yaşadıklarım insanlardan soyutlanıp hayvanlara yönelmemi sağladı.”
‘ATAERKİL OLAN AİLEMLE SAVAŞIMI KAZANDIM’
Ataerkil yapıda bir aileye sahip olduğunu söyleyen Sema, “Bizim ailede kız çocuklarının fikri alınmaz, onlara danışılmaz ve ne düşündüklerine değer verilmez. Bir de ayıp olayı var. Bayan erkek yan yana olmaz. Hem bu niçinlerle birebir vakitte hayvancılığın zorluğunu bildikleri için ailem hayvancılık yapmamı istemedi. Lakin bu fikirlerin hepsini yavaş yavaş kırdım. Hatta babam beni yanında bir yere götürmekten bile çekinirdi. Şu anda ise durum büsbütün değişti. Tarım ve hayvancılıkla ilgili tertiplere davet ediliyorum, babamı da yanımda gdolayıyorum” diyerek ailesiyle olan savaşını kazandığını lisana getirdi.
Köylerde kız çocuklarının 20 yaşını geçtikten daha sonra evlenmesinin uygun görüldüğünü belirten Sema, “Ailem de bu mevzuda fazlaca zorladı. Lakin ben her keresinde teşebbüsçü olmak, kendi işimi yapmak istediğimi söylemiş oldum. Bu uğurda yanıp tutuştuğumu goren ailem sonunda pes etti. En son babam benim için meskene gelmek isteyen görücülere şunları söylemiş oldu: “Kızımın evlenmekte gözü yok. Ben artık bunu anladım. İstiyorsan telefon numarasını vereyim, ikna edebilirsen sen et.”
‘KAFALARDAKİ SÜTÇÜ İMAJINI DEĞİŞTİRDİM’
Güne hayvan sağımı yaparak başlayan Sema, daha sonrasında dağıtıma çıkıyor. 70 baş hayvandan günlük 300 litre süt elde ediyor. Elde ettiği sütün yaklaşık 200 litresini kooperatif alıyor. Sema, geriye kalan sütü kapı kapı gezip dağıtıyor. Süt dağıttığı bireyler karşılarında onu görür görmez epey şaşırıyor. Zira beşerler kendilerine kasketli ve göbekli bir amcanın süt getireceğini düşünüyor. İnsanların başındaki bu kanıyı değiştiren Sema, genç bir hanımın kapılarına süt getirmesinden dolayı memnunluk duyduklarını lisana getirdi. Eskişehir’de ‘Sütçü Tezene’ olarak tanınan Sema, bu sebebini ise şöyleki deklare etti:
“Benim merhum Neşat Ertaş’ın kişilik ve karakterine epey büyük bir hayranlığım var. Kendisi bozkırdaki insanın sesiydi ve ‘Bozkırın Tezenesi’ olarak anılırdı. Tezenenin manası sazı çalmaya yarayan alet. Eskişehir’in bozkırında yaşamam, hem üreticinin birebir vakitte tüketicinin tarafında olmam ötürüsıyla bu lakabı kendime uyarladım. Yani bir nevi sütçülerin tezenesiyim.”
‘Bozkır Okulu’ projesiyle de yaz mevsiminde çocuklara ziraî ve hayvansal üretim eğitimi veren Sema Mihaliç, “Ana okullarından gelen çocuklara, buğdayın seyahatini anlatıyorum. birlikte hamur yapıp sacda bazlama pişiriyoruz. İneklerin, koyunların nasıl yerlerde kaldıklarını görüyorlar. daha sonra inekleri seviyor, onlardan sağılan sütleri içiyoruz. Üretim olayı büsbütün başlarında oturuyor. birlikte unutulmuş köy oyunlarını oynuyoruz. Buradan çıkarken hepsi köyde yaşamak ve çiftçi olmak istediğini söylüyor” diye konuştu.
‘HEDEFİM ÇAĞDAŞ BİR ÇİFTLİK KURMAK’
Hayvan bakımı ve ahır işlerinin fazlaca kolay olmadığını, en büyük bahtının ailesi olduğunu söyleyen Sema, “Köy işletmemiz için kas gücüne muhtaçlık duyuluyor. Günde iki saatimiz gübre temizlemeye, iki saatimiz de hayvan yemlemeye gidiyor. Benim gücümün yetmediği yerde abim ve babam işi dönem alıyor. Şu anda babam ve annem epey yaşlandı. Ben de artık daha fazla devam etmelerini istemiyorum. Daha büyük bir yere geçebilmek için birtakım nevi bürokratik işleri halletmeye çalışıyorum. Geçmek istediğim tarlaya yapı ruhsatı verilmiyor. Bu mevzuda hayli uğraş sarf ediyorum. Ruhsat verildiği takdirde çiftliğimiz Karadüzen’de 3-4 kişinin baktığı 70 büyükbaşa ben tek başıma bakabileceğim” diyerek amacının çağdaş bir çiftlik kurmak olduğunu söylemiş oldu.
“Köyde hiç arkadaşım yoktu, çocukluğumu yalnız geçirdim. Birkaç tane erkek çocuğu vardı fakat onlar da çoklukla beni ortalarına almazlardı. Ben de çocukluğumu yavru kangallarımız, inek ve koyunlarımızla geçirdim. En yeterli arkadaşım onlar oldu. Hayvanlardan hiç bir biçimde kötülük gelmez. Modunuzu asla düşürmezler. Verdiğiniz sevgi, ilgi ve emeğin karşılığını fazla fazla alırsınız. Bu durum beni her geçen gün onlara daha fazla bağladı. Büyüdükçe de bu fikir şöyleki evrildi: ‘Kadınlara iş ömründe ekseriyetle cam tavan uygulanıyor, mobbing’e maruz kalıyorlar. Daima makyajlı olmak, saçlarını yapmak ve hoş giyinmek zorundalar zira beklenti bu tarafta. Lakin hayvanlar asla sizden bu biçimde bir şey beklemiyor. Ayrıyeten ‘Sen bayansın, bize bakamazsın’ da demiyorlar. Yaşadıklarım insanlardan soyutlanıp hayvanlara yönelmemi sağladı.”
‘ATAERKİL OLAN AİLEMLE SAVAŞIMI KAZANDIM’
Ataerkil yapıda bir aileye sahip olduğunu söyleyen Sema, “Bizim ailede kız çocuklarının fikri alınmaz, onlara danışılmaz ve ne düşündüklerine değer verilmez. Bir de ayıp olayı var. Bayan erkek yan yana olmaz. Hem bu niçinlerle birebir vakitte hayvancılığın zorluğunu bildikleri için ailem hayvancılık yapmamı istemedi. Lakin bu fikirlerin hepsini yavaş yavaş kırdım. Hatta babam beni yanında bir yere götürmekten bile çekinirdi. Şu anda ise durum büsbütün değişti. Tarım ve hayvancılıkla ilgili tertiplere davet ediliyorum, babamı da yanımda gdolayıyorum” diyerek ailesiyle olan savaşını kazandığını lisana getirdi.
Köylerde kız çocuklarının 20 yaşını geçtikten daha sonra evlenmesinin uygun görüldüğünü belirten Sema, “Ailem de bu mevzuda fazlaca zorladı. Lakin ben her keresinde teşebbüsçü olmak, kendi işimi yapmak istediğimi söylemiş oldum. Bu uğurda yanıp tutuştuğumu goren ailem sonunda pes etti. En son babam benim için meskene gelmek isteyen görücülere şunları söylemiş oldu: “Kızımın evlenmekte gözü yok. Ben artık bunu anladım. İstiyorsan telefon numarasını vereyim, ikna edebilirsen sen et.”
‘KAFALARDAKİ SÜTÇÜ İMAJINI DEĞİŞTİRDİM’
Güne hayvan sağımı yaparak başlayan Sema, daha sonrasında dağıtıma çıkıyor. 70 baş hayvandan günlük 300 litre süt elde ediyor. Elde ettiği sütün yaklaşık 200 litresini kooperatif alıyor. Sema, geriye kalan sütü kapı kapı gezip dağıtıyor. Süt dağıttığı bireyler karşılarında onu görür görmez epey şaşırıyor. Zira beşerler kendilerine kasketli ve göbekli bir amcanın süt getireceğini düşünüyor. İnsanların başındaki bu kanıyı değiştiren Sema, genç bir hanımın kapılarına süt getirmesinden dolayı memnunluk duyduklarını lisana getirdi. Eskişehir’de ‘Sütçü Tezene’ olarak tanınan Sema, bu sebebini ise şöyleki deklare etti:
“Benim merhum Neşat Ertaş’ın kişilik ve karakterine epey büyük bir hayranlığım var. Kendisi bozkırdaki insanın sesiydi ve ‘Bozkırın Tezenesi’ olarak anılırdı. Tezenenin manası sazı çalmaya yarayan alet. Eskişehir’in bozkırında yaşamam, hem üreticinin birebir vakitte tüketicinin tarafında olmam ötürüsıyla bu lakabı kendime uyarladım. Yani bir nevi sütçülerin tezenesiyim.”
‘Bozkır Okulu’ projesiyle de yaz mevsiminde çocuklara ziraî ve hayvansal üretim eğitimi veren Sema Mihaliç, “Ana okullarından gelen çocuklara, buğdayın seyahatini anlatıyorum. birlikte hamur yapıp sacda bazlama pişiriyoruz. İneklerin, koyunların nasıl yerlerde kaldıklarını görüyorlar. daha sonra inekleri seviyor, onlardan sağılan sütleri içiyoruz. Üretim olayı büsbütün başlarında oturuyor. birlikte unutulmuş köy oyunlarını oynuyoruz. Buradan çıkarken hepsi köyde yaşamak ve çiftçi olmak istediğini söylüyor” diye konuştu.
‘HEDEFİM ÇAĞDAŞ BİR ÇİFTLİK KURMAK’
Hayvan bakımı ve ahır işlerinin fazlaca kolay olmadığını, en büyük bahtının ailesi olduğunu söyleyen Sema, “Köy işletmemiz için kas gücüne muhtaçlık duyuluyor. Günde iki saatimiz gübre temizlemeye, iki saatimiz de hayvan yemlemeye gidiyor. Benim gücümün yetmediği yerde abim ve babam işi dönem alıyor. Şu anda babam ve annem epey yaşlandı. Ben de artık daha fazla devam etmelerini istemiyorum. Daha büyük bir yere geçebilmek için birtakım nevi bürokratik işleri halletmeye çalışıyorum. Geçmek istediğim tarlaya yapı ruhsatı verilmiyor. Bu mevzuda hayli uğraş sarf ediyorum. Ruhsat verildiği takdirde çiftliğimiz Karadüzen’de 3-4 kişinin baktığı 70 büyükbaşa ben tek başıma bakabileceğim” diyerek amacının çağdaş bir çiftlik kurmak olduğunu söylemiş oldu.